Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

ASHA is trots:

Hier maken we kleine tasjes van sari stof.

Mijn droom is altijd geweest om een eigen naaiatelier op te starten en werk te bieden aan vrouwen uit de sloppenwijk Nagwa. Een eigen inkomen verbetert de positie van de vrouw en in het atelier kunnen we ook zaken bespreken die niet voor mannenoren zijn bestemd! In 2006 vond ik een lege ruimte naast ons schoolgebouw. Dagelijks werk ik hier nu met 4 vrouwen aan opdrachten die we krijgen uit Europa. Een eigen atelier runnen is hard werken, want het werk komt niet zomaar binnen. En dat terwijl we al zoveel mooie spullen hebben gemaakt: kerstversiering, yogatassen, speelkleden voor kinderen, wollen dekens en letters van het alfabet. We maken ze  graag voor jullie en iedere opdracht maakt ons trots.
Ik hoop dat we ooit zo’n grote opdracht krijgen, dat ik meer vrouwen kan betrekken bij ons atelier. Onze slogan is ‘Duniya Decoration, to make the world more colorful’. Ik blijf in ons kleine ateliertje geloven.

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

ANAND geniet van:

Op 14 november vieren we Children’s Day in India, mijn favoriete feestdag. Het is de verjaardag van onze eerste Minister President, Pandit Jawaharlal Nehru. Hij heeft altijd gezegd dat kinderen de toekomst van het land zijn en dat we goed voor ze moeten zorgen. Zijn wens was een dag toegewijd aan kinderen en sinds zijn dood in 1963 vieren daarom Children’s Day.

Op deze dag gaan wij altijd naar het park toe om spelletjes te spelen met de kinderen. Zaklopen, peper poepen, hardloopwedstrijdjes, touwtrekken en muntjes zoeken in een schaal met meel.  Ik vind het geweldig om zoveel lachende gezichten te zien en onbezorgd te genieten.  Wiskundeles geven vind ik belangrijk, maar op Children’s Day denk ik daar totaal niet aan. Na het spelen eten we met elkaar een extra lekkere lunch en hebben we natuurlijk prijzen voor de winnaars van de spelletjes.

We hebben met zijn allen altijd zoveel plezier. Ook de leraren zijn voor een dag even kind!

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

HANS weet nog:

Sandiep en zijn broer Mohit, samen op weg naar school.

Op een koude winteravond in 2002 gingen Mirjam en ik op bezoek bij een familie waarvan we wisten dat ze het zwaar hadden. Geen geld, veel ziekte in de familie, vader werkloos. Een gesprek met Duniya was nodig, hoe nu verder. Terwijl we in hun kleine huisje in een kring op de grond zaten te praten, dacht ik dat ik buiten onder een deken iets zag bewegen. Ik tilde de deken op en zag een jongen, niet ouder dan zeven, acht jaar. Rillend van de koorts, grote angstogen. Het bleek een kind van de familie te zijn waarvan we niet eens wisten dat hij bestond. Ja, de ouders wisten dat hij doodziek was, hun zoontje Sandiep, maar wat moesten ze? Geen geld, geen dokter. Op krediet kregen ze nog geen aspirine. Het was geen onwil, maar pure machteloosheid. De vloek van armoede.

Nog dezelfde avond lieten we Sandiep opnemen in het ziekenhuis. Het bleek kantje boord, verwaarloosde longontsteking. Nog even, en hij had het niet overleefd. Nu wel. Antibiotica, infuus, een bed met echte lakens in een kamer voor hem alleen en toen hij een beetje begon aan te sterken elke dag soep, rijst en soms een stukje kip. Drie weken later dartelde hij alweer met zijn jongere broertje Mohit buiten op straat, en eenmaal voldoende aangesterkt mocht hij naar het schooltje van Duniya.

Sandiep heeft de school niet afgemaakt. Liever zwierf hij door de sloppenwijk en haalde kattenkwaad uit met vrienden. Later kreeg hij een baantje in de bouw, maar dat hield hij ook niet lang vol. Ik ben lang niet in Nagwa geweest en ben hem een beetje uit het oog verloren. Maar dat is niet erg. Wat hij ook doet, en waar hij ook is, hij is er. En dat is al bijzonder genoeg.

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

DEBBY glundert:

Op 6 december 2012 loopt een vrolijk uitgedoste stoet van schoolkinderen zingend door sloppenwijk Nagwa. Duniya Education viert feest, want het nieuwe schoolgebouw bestaat 5 jaar en alle projecten draaien succesvol. Het is dus de hoogste tijd voor een feestje en ik heb het geluk dat ik erbij mag zijn! We hebben, naast de optocht door de wijk, een vol programma.

Op een veld in de buurt verzorgen de meisjes van de opleiding tot schoonheidsspecialiste versieringen op handen en voeten en knippen gratis haar.  Op school ruikt het heerlijk naar eten, de ouders van alle schoolkinderen zijn uitgenodigd om de schoolmaaltijden die we dagelijks maken te komen proeven. Ook komt de schooldokter langs om voorlichting te geven over hygiëne. Alle ouders moeten hun handen wassen voordat ze ‘aan tafel mogen’.

Nog steeds denk ik met veel plezier terug aan deze prachtige dag!

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

RAJ smult:

Toen we merkten dat de meeste kinderen zich niet konden concentreren omdat ze met honger naar school kwamen, werd snel de beslissing genomen een kok aan te nemen. Nu eten we allemaal – kinderen en staff – een gezonde, vegetarische maaltijd per dag. Voor een aantal kinderen de énige warme maaltijd per dag. Niet alleen de concentratie, maar de algehele gezondheid van de kinderen ging met sprongen vooruit.

De maaltijden van de leerlingen van Duniya Education worden gefinancierd met de verkoop van Street Food India. Zelf een keertje Indiaas koken of meer weten over dit initiatief? Kijk op de site van Local Kitchen Stories voor meer informatie.

Op dit momentt fietst Hans een sponsortocht door Azië om op die manier te proberen ‘fondsen bij elkaar te fietsen’ voor de maaltijden van de kinderen in India en Vietnam. Je kunt zijn avontuur volgen en – natuurlijk! – steunen. Op de pagina Miles4Meals kun je er alles over lezen.

Fotografie © Mirjam Letsch | Let’sch Focus | www.mirjamletsch.com

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

ANOUK luisterde:

Babu, onze Duniya tabla-leraar, kennen we al vanaf dat hij net kon lopen. Helaas is hij geboren met een oogafwijking en omdat hij nauwelijks kon zien, liep hij altijd met naar boven gericht hoofd (naar het licht kijkend), meestal zingend door de wijk. Later kreeg hij een Indiase trommel en liep al trommelend en zingend door de straatjes.

Er kwamen nog twee broertjes en één zusje bij, waarvan maar één broer geen oogafwijking had.

Wat een tragiek, maar zijn ouders werkten hard voor het gezin. De moeder als domestic servant en de vader werkte in de bouw. Babu’s vader kreeg mondkanker en is door Duniya geholpen met medicatie waardoor hij er gelukkig  weer bovenop kwam. Hij is helaas recent overleden, omdat het zware leven hem waarschijnlijk te veel werd.

Babu wilde als kind graag naar school, maar omdat hij niks zag en niet naar de blindenschool mocht van zijn ouders, kwam daar niets van terecht. In een poging zijn gezichtsvermogen te verbeteren is hij aan beide ogen geopereerd en heeft lenzen in zijn ogen gekregen. Veel heeft het niet mogen baten. Babu echter, bleef opgewekt en trommelde en zong vrolijk door.

Via Duniya is hij in aanraking gekomen met een goede tabla-leraar en gaat hij met veel plezier wekelijks naar les. Hij geeft zelfs af en toe een concert!  Ook geeft hij kinderen op onze Duniya school tabla les en heeft daarmee een echte baan als muziekleraar.

Hij geniet van de muziek en als we in India zijn dan krijgen we altijd een privé-concert.

Foto’s © Mirjam Letsch | Let’sch Focus | www.mirjamletsch.com

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

MIRJAM mist:

De naam van de straatarme oude vrouw Lakhpati betekent ‘master of a lakh (= 100.000 rupees)‘. Nou, ik kan je vertellen, over zo’n bedrag heeft ze nooit de beschikking gehad . Ook niet toen ze jong was. Wat de oude vrouw wél had was humor en veerkracht. Hoe vaak ik niet naar Nederland terug ben gereisd in de veronderstelling dat ik Lakhpati-ji niet meer levend terug zou zien…  Maar ja hoor, daar was ze weer, een jaar later of het jaar daarna. Ik ben toen een beetje gaan geloven dat Lakhpati onsterfelijk was. Ze woonde niet alleen in de wijk Nagwa, ze wás Nagwa voor mij. Het eerste huis waar ik naartoe ging als ik weer terug was in de stad, waar ik chai uit vieze kopjes dronk, waar ze altijd bedelde om pruimtabak en waar haar zoon een bamboestok met plastic prullaria behing om verderop in de drukke winkelstraat te verkopen. Vaak hielpen we haar met een warme winterdeken, een wat zachtere matras, eten of een verbetering aan haar woning. En met pruimtabak, natuurlijk.

Lakhpati bleek niet onsterfelijk te zijn.

Foto’s © Mirjam Letsch | Let’sch Focus | www.mirjamletsch.com

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

RAJ herinnert zich:

Eén van de beste beslissingen die wij als team genomen hebben, is om in 2007 te vertrekken uit ons oude schoolgebouw, waar we geen zeggenschap hadden en het niet eens werden over de gang van zaken. Samen met een grote groep leerlingen zijn we helemaal opnieuw van start gegaan. We bleven als team samen sterk en ook al was het nieuwe gebouw klein (de benedenverdieping van een woonhuis), hier konden we die school opzetten waarvan wij dachten dat het goed was. En nu, zoveel jaar later, blijkt dat we de énige juiste beslissing hebben genomen. Inmiddels zijn we weer verhuisd naar een groter gebouw, wat echt nodig was met een groeiend aantal leerlingen en activiteiten. Ik ga nu élke dag met plezier naar mijn werk.

Foto’s © Mirjam Letsch | Let’sch Focus | www.mirjamletsch.com

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

DEBBY vertelt:

Preity werd aan haar lot overgelaten (© Mirjam Letsch | Let’sch Focus)

Al jaren volg ik Preity een jong, dapper meisje uit Nagwa dat vastberaden is om te leren lopen. Door een onbekende oorzaak (er zijn geen geboortepapieren van haar) kan Preity niet lopen en werd ze thuis aan haar lot overgelaten.  Stichting Duniya heeft Preity uit haar huisje gehaald en gesteund in haar strijd. Na uren fysiotherapie, bezoeken aan artsen en het maken van scans is Preity in 2012 geopereerd aan de pezen in haar onderbenen. Deze zijn opgerekt om ervoor te zorgen dat ze plat op haar voeten kon staan. Dit moet het lopen voor haar vergemakkelijken, maar het kost haar anno 2016 nog  steeds veel moeite. Ze gebruikt daarom een rollator en gaat naar school in het Kiran Centre. Dit centrum is gespecialiseerd in opleiding en verzorging van gehandicapte kinderen. Ze heeft het hier erg naar haar zin.

Ik ben er trots op dat Stichting Duniya Preity steunt in haar leventje. Ze vind het heerlijk om naar school te gaan, daarvoor reist ze dagelijks 2 uur met de bus! Het is een doorzetter en verdient alle steun die ze nodig heeft!

Om Duniya’s twintigjarige bestaan te vieren gaan we twintig dagen lang élke dag een herinnering van een bestuurslid of medewerker posten. We hebben met z’n allen zoveel meegemaakt dat een boek zo gevuld zou zijn, maar voorlopig doen we het met anekdotes. Kleine verhaaltjes die in ons geheugen gegrift staan en die straks allemaal samen een mooie beeld geven van 20 jaar Duniya.

ANOUK trapt af:

De oma’s zijn verantwoordelijk dat de steentjes uit de rijst worden gezeefd en geplukt, zodat niemand zijn kies breekt tijdens het eten. Alleen zien de oma’s vaak niet meer zo goed, hebben last van staar of zien gewoon slecht door ouderdom. En de rest van de familie maar klagen als ze weer eens op een steentje bijten…

Vandaar dat Stichting Duniya al vele oogoperaties heeft gefinancierd of mensen begeleid heeft bij het jaarlijkse oogkamp en gezorgd heeft dat daarna iedereen goed druppelt zodat de ogen zonder infecties genezen. Andere ouderen kregen een bril en dan gingen we met alle oma’s op stap naar de brillenwinkel, monturen passen en daarna de sterktes meten van de brillenglazen: feest! Eén oma was zo enthousiast en blij met haar montuur zonder glazen dat ze meteen al 10x beter zag en zei: wat is de wereld fantastisch mooi!

Foto’s © Mirjam Letsch | Let’sch Focus | www.mirjamletsch.com